หุ่น

คนเรานั้น ส่วนมาก ขี้เมา กันทั้งนั้น

                       เมารูป อยากพบอยากเห็นรูปโน่นนี่นั่น อยากเห็นทิวทัศน์อันสวยงาม อยากเห็นหิมะ อยากเห็นทะเลหมอก อยากเห็นดาราซุปตาร์ ใต้ทะเลก็อยากเห็น บนฟ้าก็อยากเห็น 

                       เมาเสียง อยากได้ยินเสียงแบบนั้น แบบนี้ เสียงคน เสียงสัตว์ เสียงดนตรี เสียงเพลง เสียงบอกรัก เสียงคนที่ตัวเองรัก เสียงคนทะเลาะกัน ด่ากัน เพื่อความสะใจ เสียงชมเพื่ออิ่มเอมใจ

                       เมากลิ่น กลิ่นกุหลาบเป็นยังไง ลาเวนเดอร์ล่ะ พิซซ่ากุ้งกลิ่นแตกต่างจากส้มตำปูไหม? 

ไวน์ฝรั่งเศษกลิ่นแตกต่างจากไวน์เอเชียไหม? 

                       เมารส อาหารไทยแท้อร่อยสู้ fusion food ไม่ได้ ปลาสลิดหรือจะเผยอมาสู้แซลมอล  เบียร์ก็ต้อง Heineken 

                    เมาสัมผัส อยากรู้ว่ากอดคนนี้กับคนนั้นแตกต่างกันอย่างไร กอดเบื่อแล้วก็อยากกอดคนใหม่อีก ใครถูกใจก็อยากกอดไปหมด อยากรู้ว่าจับมือคนรักอาการเป็นอย่างไร? เที่ยวอยากกอด อยากจับคนอื่น ทำไมไม่กอด ไม่จับตัวเองก็ไม่รู้

                      เมาอารมณ์ รัก ใคร่ โกรธ เกลียด ชัง เมาสุข เมาทุกข์ เมาอดีต เมาปัจจุบัน เมาอนาคต เมาแม้ชีวิตตัวเอง

                         อาการเมาทั้งหลายทั้งมวล ก็อยู่นอกกายเราทั้งสิ้น จากคนอื่น สิ่งอื่น ที่ไม่ใช่ตัวเอง แม้จะเป็นตัวเองก็หาใช่เป็นของตัวเองไม่ หากเป็นตัวเราเองแล้ว สั่งห้ามไม่ให้ มันแก่ มันเหี่ยว ได้ไหม? ห้ามไม่ให้เจ็บ ไม่ให้ป่วยได้ไหม? ก็ไม่ได้อยู่ดี เนื้อหนัวมังสา เป็นของเราที่ใหน 

                         แล้วใยเราต้องไปเมามัวกับคนอื่น สิ่งอื่น ด้วยอาการต่างๆนานาอีกเล่า ดอกไม้อยู่ที่ต้นก็ไปตัดมาเสียบแจกัน ถามดอกไม้หรือยังว่าอยากมาหรือไม่? เมากิเลสตัญหาของตัวเองแท้ๆ

                         ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ โผสฐัพผะ กามารมณ์ สำรวมกันไว้ อินทรีย์ทั้งหลายนี้ เพราะเป็นหน้าต่างคอยเปิดรับการมัวเมา ลุ่มหลง ไม่เมาชีวิตเป็นสุข ดูแต่หุ่นสิ ไม่ว่าจะเอาเสื้อสีใหนไปใส่ ก็หายินดียินร้ายไม่ ใส่แล้วก็ต้องถอด ไม่จีรัง และวันหนึ่งก็มีคนปั้นหุ่นตัวใหม่มาแทนอยู่ดี .