รู้หน้าไม่รู้ใจ



ก็แค่เปลือก
มิใช่ใบหน้าใคร
แม้จะเห็นว่าคล้าย
แต่ก็ใช่ว่าจะเป็น
ตาบอดคลำช้าง
โน่นบ้างนี่บ้างตามใจเห็น
แท้ที่สุดก็ไม่ได้เป็น
อย่างที่ใจต้องการ
และแล้ว..เวลา
ก็เข้ามาเปลี่ยนผัน
เปลือกนอกหลุดลอกพลัน
ที่เห็นนั้นคือตาไม้
มองให้เห็นข้างใน
เปลือก...นั้น...หลอกตาได้
มองคนให้มองที่ใจ
มองให้เห็น...ความเป็นคน.



ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ความโศกย่อมเกิดจากความรัก

ภาพุทธประวัติและบรรยาย

มหาสังฆทาน